Dragen met Simone

Inmiddels ben ik anno 2020 alweer 5 jaar bezig met draagdoeken en draagzakken. (ik ben 35 jaar). Ik leerde het dragen met draagdoeken kennen in mijn zwangerschap van onze oudste zoon Joris. Ik weet niet meer op welke manier dat was, maar het dragen met een doek leek mij echt wel wat. Ik kocht dan ook mijn eerste doek toen ik nog zwanger was. Ik zocht een draagconsulente in de buurt om zeker te zijn dat ik goed mijn baby kon knopen als hij/zij werd geboren. 

Helaas kon ik na mijn bevalling niet optimaal dragen, want ik beviel met een keizersnede. Echter vonden zowel Joris als ik het heerlijk en sliep hij het beste met zijn reflux op mijn buik. Ik kon hierdoor ook meer in het huishouden doen en ondernemen en heb Joris het eerste jaar zeker elke dag dat ik vrij was gedragen. 

Mijn man droeg Joris in een draagzak (de emeibaby), ook omdat hij dan wat meer kon doen, soms ook naar zijn werk en natuurlijk omdat Joris daardoor het beste sliep. 

Toen Joris wat ouder werd leek mij de ringsling wel makkelijk voor korte kleine stukjes naar de supermarkt. En daarna kocht ik een wat kortere doek om goed Joris mee op de rug te kunnen dragen. Hierdoor had ik toen Joris 1 jaar oud was al 3 doeken, een ringsling en 1 draagzak. 

Daarna was Thijn op komst, ik moest veel thuis liggen en verdiepte mij meer in het dragen. Mijn collectie vulde zich aan met nog een aantal doeken. Inmiddels is Thijn nu 3 en is mijn persoonlijke collectie met veel wisselingen nu uitgegroeid tot 6 draagdoeken, 2 ringslings en 2 draagzakken. 

Ik wilde meer doen met mijn creativiteit en ontdekte nog een wereld van draagdoek stof in combinatie met mijn geliefde naaimachine, waardoor het verwerken van de stof in tassen, kleding, en accessoires een bijkomende hobby werd. 

Inmiddels loopt Thijn meer dan dat hij gedragen wordt, en zijn de draagdagen erg schaars. Het zijn de uitjes dat beide jongens nog wel eens gedragen wordt, dus als we een wandeling maken, op bezoek zijn bij een kinderboerderij, pretpark of dierentuin. 

In de afgelopen 5 jaar heb ik enorm genoten van het dragen van mijn beide kinderen. Natuurlijk omdat het heerlijk is te knuffelen met ze, maar ook omdat het soms gewoon echt noodzakelijk was. Beide kids hadden refluxklachten, waren soms enkel troostbaar (soms nog steeds) in de doek. En daarnaast, was vooral met een tweede kindje het soms erg prettig om hem in de doek te doen en iets te kunnen ondernemen met een actieve peuter, de afwas te doen, de was op te hangen, stofzuigen en ga zo maar door. Want dat wacht soms niet in een huishouden met twee kindjes. 

Omdat ik vaak draag werd ik ook regelmatig aangesproken, door bekenden en onbekenden. Ouders die er meer van wilden weten, soms zelfs tips vroegen. 
Ik heb zelf 2 keer een draagconsult gehad, 1 keer in de zwangerschap van Joris en 1 keer nadat Thijn was geboren om te leren hem op mijn rug te dragen. Door deze consulten ben ik zekerder geworden van mijn draagknoop (kunsten). Waardoor ik minder stress ervoer als moeder, vaker kon gaan dragen. Ik merkte dat dit zowel mij als mijn gezin meer rust gaf, immers de huishoudelijke klusjes konden gewoon door gaan. 

En dat gevoel, een stressvermindering, een moment dat je je kindje dichtbij je kan houden én toch ook nog gewoon iets leuks (of nuttigs) kan doen daarbij, aandacht kan besteden aan eventuele andere kinderen, dat gun ik andere ouders ook.